سیستم کنترل مقصد آسانسور

سیستم کنترل مقصد

برخی از ساختمان‌ها و آسمان‌خراشها و ، دارای پنل عملیاتی کنترل تردد و مقصد هستند که مسافر قبل از ورود به آسانسور، طبقه ی مدنظر  خود را ثبت می‌کند. این سیستم به آن‌ها اجازه می‌دهد به جای اینکه همه ی مسافران سوار اولین آسانسوری که درب آن باز می شود شوند، از قبل بدانند منتظر کدام کابین باشند. به این ترتیب، زمان سفر کاهش می‌یابد زیرا آسانسور توقف‌های کمتری را برای مسافران انجام می‌دهد و رایانه توقف‌های مجاور را بین آسانسور های مختلف در بانک اطلاعات توزیع می‌کند. اگرچه زمان سفر کاهش می‌یابد، اما زمان انتظار مسافران ممکن است طولانی‌تر شود، زیرا لزوماً آسانسور بعدی برای حرکت به آنها اختصاص داده نمی‌شود. در طول دوره اوج کاهش، مزایای کنترل مقصد محدود خواهد شد زیرا مسافران یک مقصد مشترک دارند.

با استفاده از اعزام به مقصد، مسافران با استفاده از صفحه‌کلید، صفحه‌نمایش لمسی یا کارت مجاورتی که در لابی قرار دارند، درخواست سفر به طبقه خاصی را می‌دهند و بلافاصله به کابین آسانسور مناسب هدایت می‌شوند.

همچنین این سیستم می‌تواند دسترسی را بهبود بخشد، زیرا یک مسافر دارای اختلال حرکتی می‌تواند از قبل به کابین آسانسور تعیین‌شده خود حرکت کند.

در داخل آسانسور دکمه تماس برای فشار دادن وجود ندارد، یا دکمه ها وجود دارند اما نمی توان آنها را فشار داد – به جز  دکمه های باز و بسته کردن درب ( DO , DC ) و دکمه هشدار – و نمایشکرفقط طبقات توقف را نشان می دهند.

ایده کنترل مقصد در ابتدا توسط لئو پورت از سیدنی در سال ۱۹۶۱ مطرح شد، اما در آن زمان کنترل‌کننده‌های آسانسور در رله‌ها پیاده‌سازی شدند و قادر به بهینه‌سازی عملکرد تخصیص کنترل مقصد نبودند.

این سیستم برای اولین بار توسط Schindler Elevator در سال ۱۹۹۲ با عنوان Miconic 10 پیشگام شد. سازندگان چنین سیستم هایی ادعا می کنند که میانگین زمان سفر را می توان تا ۳۰% کاهش داد.

با این حال، بهبود عملکرد را نمی توان تعمیم داد زیرا مزایا و محدودیت های سیستم به عوامل زیادی بستگی دارد.[ یک مشکل این است که سیستم در معرض بازی است. گاهی اوقات یک نفر برای گروه زیادی از افراد که به همان طبقه می روند وارد مقصد می شود. الگوریتم دیسپاچینگ معمولاً قادر به پاسخگویی کامل به تغییرات نیست، و افرادی که دیرتر وارد می شوند ممکن است آسانسوری را که به آن اختصاص داده شده است، از قبل پر کنند. همچنین، گاهی اوقات، یک نفر ممکن است چندین بار مقصد را فشار دهد این باعث می شود که رایانه فکر کند چندین نفر منتظر هستند و آسانسور های خالی را برای خدمت به این یک نفر اختصاص می دهد.

برای جلوگیری از این مشکل، در یکی از اجرای کنترل مقصد، به هر کاربر یک کارت RFID برای شناسایی و ردیابی داده می‌شود تا سیستم از هر تماس کاربر اطلاع داشته باشد و اگر مسافر تصمیم به سفر به مقصد دیگری داشته باشد، بتواند اولین تماس را لغو کند. تماس های خالی جدیدترین اختراع حتی می‌داند که افراد در کجا و چه تعداد در کدام طبقه به دلیل شناسایی آنها، چه به منظور تخلیه ساختمان و چه به دلایل امنیتی، می‌داند. راه دیگر برای جلوگیری از این موضوع این است که با همه افرادی که از طبقه ای به طبقه دیگر تردد می کنند به عنوان یک گروه برخورد کنیم و تنها یک خودرو برای آن گروه اختصاص دهیم.

کنترل‌کننده‌ها همچنین می‌توانند سطوح مختلفی از خدمات را بر اساس اطلاعات موجود در کارت‌های کلیدی به مسافران ارائه دهند. یک کاربر ( به عنوان مثال مدیر ) با امتیاز بالا ممکن است به نزدیکترین آسانسور موجود اختصاص یابد و همیشه خدمات مستقیم به طبقه خود تضمین شود، و ممکن است آسانسوری با استفاده انحصاری به او اختصاص داده شود. سایر کاربران، مانند افراد معلول، ممکن است دارای ویژگی‌های دسترسی مانند زمان باز کردن طولانی‌تر درب باشند